Trump: hoe een koe een haas vangt
Donald Trump in het Witte Huis, wat betekent dat voor LHBT’ers in de VS en wereldwijd? Een bijdrage van Zij aan Zij redacteur Marieke de Wit. Hoe een koe een haas vangt Het ondenkbare is gebeurd. De clown, pestkop, de miljardair heeft de presidentsverkiezingen gewonnen. Hillary-supporters en deskundigen hadden er het volste vertrouwen in dat zij zou winnen, maar afgelopen nacht bleek niets minder waar. Zelfs de ‘pollers’ hadden het mis. Het balletje kan raar rollen, en we zijn er nog niet. Toont deze uitslag de ware gedaante van de kandidaten? Toen Hillary op haar knieën werd gedwongen door het Amerikaanse volk, kon ze het niet opbrengen om haar achterban te bedanken of om zelfs maar haar gezicht te laten zien. De duizenden mensen die zich in het Javits Center in New York hadden verzameld werden verzocht naar huis te gaan. Actions speak louder than words. Maar, toegegeven, in haar toespraak later op de dag nam ze haar verlies toch met enige gratie. Ze moest wel. Het volk heeft gesproken. Waar de reactie van Hillary zo’n 10 uur op zich liet wachten, beklom Donald Trump uiteraard meteen het podium na zijn overwinning. Verbazingwekkend genoeg was zijn toon zalvend, en begon hij zijn rede met het bedanken van Hillary Clinton voor haar strijd en inzet. Hij lijkt te snappen dat hij nu president is van alle Amerikanen, en meldt dat hij zich in zal zetten voor een beter Amerika voor iedereen. Dat klinkt toch een beetje anders dan de polariserende, agressieve en loze kreten die we de afgelopen maanden van hem hebben gehoord. Wordt de soep dan toch niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend? Ik woon in New York. Mijn vrouw was ‘delegate’ voor Bernie Sanders, de democratisch kandidaat die door veel Amerikanen ‘de socialist’ werd genoemd, maar die een vreedzame revolutie wilde, waarin gelijkheid, eenheid, vrijheid en veiligheid de boventoon zouden voeren, en waarin de gevestigde orde hun alles verzwelgende macht zou verliezen. Bernie verloor de voorverkiezingen. WikiLeaks liet later zien dat het Nationaal Democratisch Comité allang had besloten dat Hillary Clinton de nominatie zou krijgen en dat Bernie geen schijn van kans had. Democraten zijn daar behoorlijk boos over geworden. Daarnaast had Hillary weinig dat voor haar pleitte; ze is geen goede spreker, er hangen allerlei schandalen aan haar naam, er wordt getwijfeld over haar gezondheid en haar betrokkenheid bij de Clinton Foundation roept meer vraagtekens dan vertrouwen op. Ze heeft een hoop vingers in de pap, een hoop ervaring en ja, ze is een vrouw. In de ogen van veel Amerikanen was zij de ideale kandidaat, een voorbeeld, hoop voor de toekomst. Maar meer Amerikanen konden het niet opbrengen om op haar stemmen. Ook vrouwen en democraten niet. Ze vonden haar hard en onbetrouwbaar. Naast de demagoog Trump was deze verkiezing niets anders dan de noodzaak te kiezen tussen twee kwaden. En de kwaadste won. De man die groepen tegen elkaar opzet, die vrouwen vernedert, die geen zinnige uitspraken doet of plannen heeft, maar die als een waanzinnige tekeer gaat. Tot hij daadwerkelijk wint en opeens een andere kant van zichzelf laat zien. Wat is hier gebeurd? Boze tongen beweren dat hij zich aansloot bij de Republikeinen omdat ‘niemand anders zo dom zou zijn om op hem te stemmen’. Vervolgens heeft hij de grootste angsten gevoed, onvrede bevestigd en daarmee een revolutie ontketend die zijn weerga niet kent. De basis: De ander is de schuldige. Iedereen met een andere huidskleur, religie, of seksuele voorkeur staat de Amerikaanse cultuur in de weg. Dat sentiment maakt mij bang. Meer dan de helft van de Amerikaanse stemmers heeft aangegeven tegen het homohuwelijk, abortus of de islam te zijn door te stemmen op Donald Trump. Als vrouw en ‘gay immigrant’ voel ik me behoorlijk ongemakkelijk. Maar als ik Trump dan hoor na zijn overwinning, en zelfs mijn vrouw, een pure Bernie Sanders-supporter, hoor ik zeggen dat misschien toch goedkomt, vraag ik me af of het klopt dat die soep niet zo heet gegeten wordt. Ik hoorde iemand zeggen dat het haat zaaiende gedrag van Trump slechts een truc was om het Witte Huis binnen te komen. Dat hij eigenlijk helemaal niet zulke denkbeelden ondersteunt, maar wel graag aan de macht wil zijn omdat hij van Amerika houdt. Zou het? Ik moet het nog zien. En ik houd mijn hart vast, maar ik probeer hoop te houden: Je weet nooit hoe een koe een haas vangt en Hillary in ‘the oval office’ biedt ook geen enkele garantie. De elite is verslagen, de gevestigde orde staat buitenspel. Trump is maar één man, het zal zo’n vaart niet lopen. Maar de haat die door deze verkiezingen bevestigd is bij zoveel Amerikanen baart mij zorgen. Het is nu aan Trump om die haat weg te nemen en het land te verzoenen. Als hem dát lukt, ben ik, heel misschien, bereid om hem een kans te geven. Met mijn hakken in het zand.